پیرلو در چنگال جاهطلبیهای خودش اسیر شد. او فکر میکرد جهانِ مربیگری و بازیکن بودن یک چیز است. با این حال آندرها در شرایطی دعوت به نشستن بر روی نیمکت سرمربیگری یوونتوس را پذیرفت که یووه یکی از گنگترین اتمسفرهای 10 سال اخیرش را تجربه میکرد. عبور از فصلی فوقِ دشوار با تیمی گنگ یک مجرم نیاز داشت؛ قربانیای که هرگز نمیتوانست آندرها آنیلی باشد. تنها پیرلو بود که میتوانست هزینهای به این سنگینی را به آسانی پرداخت کند. او با اینکه نیمه ترسناکِ فرجامِ پیشرو و مخاطراتش را تخمین میزد اما آن را نجیبانه و در کمال فروتنی پذیرفت و با این کار عملاً بر روی صندلی الکتریکیِ بیانکونری نشست.
وقتی یووه مثل همیشه برنده است، عدهای خسته و اوضاع برایشان تکراری میشود و وقتی میبازند غیرمنصفانهترین دادگاهها را برای یافتن چرایی عدم پیروزیاش برپا میکنند. هرگز متوجه نمیشوم که بعد از 9 فصل پیاپی قهرمانی در سری آ چرا باید طرفداران بیانکونری از عدم توان برای تکرار آن تا این حد خشمگین شوند؟ ! متهم همان ابتذال و خباثت موجود در قضاوتها و نوشتههای شبکههای اجتماعی است که رســانهها آنها را به ذهنِ خسته، کمطاقت و آسانپذیرِ طرفداران القاء میکنند.
بازندهها به اشتباهاتشان میبازند تا برندهها پیروز شوند. این یک اصل است؛ چرا میخواهیم مقابل واقعیتها و حقایق و قانونِ فوتبال اینقدر مقاومت کرد؟ هدف فوتبال همین است؛ روزی برنده و روزی دیگر بازنده خواهی بود، آنهم به هر دلیلی.
توصیه من به علاقهمندان یوونتوس این است که عجول نباشند. یووه برای مدتی طولانی در این وضعیت نخواهد ماند. مطمئن هستم که این تیم سال آینده رشد خواهد کرد. فراموش نکنید قویترین تیمِ فصل آینده، باشگاهی است که بخشی از قدرت را از قبل در اختیار دارد. تنها کافیست کلید تازه ساخته شده کمی بیشتر در قفل بچرخد تا بتواند رفتهرفته به راحتی هر دری را باز کند.
در دورهای که همه در حال دست و پنچجه نرم کردن با ترسها، فقدانها و فشارهای اقتصادیاش هستیم باید خیلی صبورتر از اینها باشیم. یوونتوس جدید پیرلو نمیتوانست صرفاً به صورت تصادقی و با خوشاقبالی بر مدار موفقیت بچرخد. فاتحان، تاریخ را برای کسانی نوشتهاند که به خواستههات و اهدافشان ایمان دارند و به راحتی دلسرد و آزرده نمیشوند، نه برای فرضیهپردازان و درماندگانِ بیصلاحیتِ مبتذل.
چه با پیرلو و چه بدون او یوونتوس همیشه توانسته از پسِ انقلابها برآید؛ آنها خانه و تاریخی درخشان دارند و همین سقفِ خانه کافیست تا همیشه بزرگترین امیدها را داشته باشند.
نوشته ای Mario Sconcerti
ارسالی از حامد وحیدی / جامعه ی مجازی هواداران باشگاه یوونتوس در ایران